Panibugho: A man's point of view on depression and singlehood

This is a repost of one of my old works when i was still single and was trying to climb out of depression, i am hoping that someone may get something out of my ramblings (specially those people who give advice to single people when they really do not know what the hell they are talking about). Enjoy.

Yes, as sappy as it may sound i am sentimental right now. There’s nothing wrong in admitting that i am a guy who is not afraid to show his emotions. If you are in love, why hide it? When wretched in desperation, why deny? Brand me gay or whatever you may like. I simply do not care. I refuse to be superficial. I do not want to be a hypocrite, if you had been reading my entries before, i’ve been there, i’ve done that and trouble is what i got for pretending to be somebody that i am not. If you are a stereotype "macho guy" then stop reading. This shit may be too soft or better yet too strong for your taste. I have to let loose and let some of this baggage be put in writing to help me lighten the load.

Lately i have been feeling under the weather, i just can’t seem to get over the fact that even though i am succesful in other fields like career and society, i seem to be lacking a love life.

Friends had been constantly reminding me and lecturing me on the virtues of being single, i have grown tired of it. I have heard all of the phrases there is that you can throw to anybody that you want to console, "Perhaps it’s just not your time to have a relationship", "Don’t wait for it, it has to come off naturally", "There’s someone for you out there, you just have to wait", oh for chrissakes already! I know, I know i am sounding like an ungrateful lout, i acknowledge that there is wisdom in those things that they say to me and i understand the fact that hurried love bears no fruit. I value your advice it’s just that I want to vent out, i’m not asking you guys to find her for me or to give me somebody tomorrow, i just want to let it out.

Paulo Coelho made mention on one of his books that you should acknowledge negative emotions and let it carry you since after everything has been flushed out of your system the opposite of it fills you( or something to that effect I did not direct quote him in my own will). I believe that. If you do not admit that you are sad or if you try to push away the emotion the more it pesters you, worse it may dwell in your heart and mind that it may create a monster that can be unleashed when you can’t take anymore. My point is "I WANT TO BE SAD SO I CAN BE HAPPY".

We are all insecure. I have my share of it, lot’s of it. There are times that i would ramble and find faults with myself to see if i can find the reason why i’m still single. Am i ugly? Do i dress too weird? Am i too flamboyant or weird that i scare women away? It just made me feel bad so i stopped it. I know for a fact that i am not as ugly as i think i am, i am a smart conversationalist, i have a wicked sense of humor, somewhat talented, i have a stable job and you must admit i don’t dress bad perhaps weird at times but not horrendous weird. Perhaps i just don’t go out often, or when i go out i just go out with friends. I’m not the type of person who just asks for women’s numbers, I get scared. Perhaps all of these insecurities are the root of all evil. But somehow these insecurities help us as well, it keeps us grounded, it reminds us that we are not perfect. It reminds us that we are frail, in other words "human". So it must not be the insecurities, but i am still at a loss for the reason as of why i am still single.

I know that single life may be cool and somewhat worryfree since you do not have some one that is constantlyt bugging you on your whereabouts or your activities with whosthis and whatsthat, no one that would dictate what time you need to go home, no one to call and report to…no one. On the other hand single life for people who have been single most of their lives, is plain, bland, or to better describe it let’s use the word empty. You function as a whole but there’s just this thought that something is missing. Yes, i have my friends, my family and my work to satisfy my other emotional needs, buit there are some things that they cannot give. I want to love and to be loved back. I want to have somebody to build dreams with. I want to wake the next morning with somebody by my side. I am way past wanting to get laid all the time.

I had my share of hedonism already, eventhough it happened at the latter part of my life. I do not crave it. Yes, i had frequented places where you can pay for companionship and even places where you can pay for sex. I had several rendezvous with women just for the deed and i must admit it was fun, for a while yes. But once your urges has been sated and your wallet has thinned, you’ll feel more wretched so you come back for more. I do not blame people who become too inclined to these type of activities or shall i say recreation, it is addictive. I do not feel shame for going to these places or doing those things, nor will i condemn other people for going there. I just want to say that even though i enjoyed myself on those experiences, they are temporary, more like instant coffee you get the kick and the taste but not as rewarding as the real deal. I do not want a quick fix if i want it i can get it.

To some men what i am saying right now is madness and gibberish but i think this is what separates the boys from the real men. I guess, i’ll just tread on and try to live another day and make it as eventful as i can, don’t get me wrong i love life, i just don’t love the fact that i do not have a love life.

The King of Tundun: An Autobiography

Yoko nang magpaka-artsy fartsy sa mga linya, yoko na din atang mag-ingles napapagod ang utak ko sa kakainggles. Pakshet ingles na nga sa trabaho pati ba naman dito. Gusto ko lang ipakilala sa inyo ang skwater at walang breeding na kalahati ng aking pagkatao si "Jepoy" kung si Eminem eh may Slim Shady na outlet niya ng lahat ng kawalanghiyaan niya at pagiging pasaway ako din meron. Kaya walang pakialamanan at basagan ng trip. Si Jepoy muna ngayon ang magsasalita. 

Oo sa tingin ko sopistikado akong tao, may galang sa babae, inglesero, may laman ang utak, nagbabasa at nakakaintindi ng libro(di gaya ng iba diyan nakikiuso lang), pero kung sa tundo ka lumaki at nagkamalay hindi malayo na dala mo pa din yung mga gawi at pag-iisip mo hanggang ngayon, medyo suppressed nga lang. Matagal bago ko nakuha yang sopistikasyon na yan napag-aralan ko sa sarili ko na bago maging tao ang isang tao dapat muna siyang magsimula sa di makatao o mababa pa sa tao na pamumuhay. Dahil sa paraan na yun niya tunay na maiintindihan kung bakit tayo hindi dapat umasal ng ganoon parati. 

Dati akong taong wala, walang pera, walang gelpren, walang magawa, walang pinapasukan na paaralan at walang pakialam. Sa madaling salita balahurang pataygutom na palamunin ng kanyang mahal na lola. Hindi ko ikinakaila o ikinahihiya yung mga bagay na iyon dahil, yung panahon na yon ang nagturo sa aking kung paano maging matatag at maging kapit ang paa sa lupa. Hindi ako marunong gumimik nun ang alam kong gimik eh yung inuman sa bahay o kaya sa kanto, tipong wasakan ng bahay alak, walang hindi pwedeng mamula ang hasang. Habang may atay ka pa may ginebra. Nagkakasya na ako nun sa mga ilang boteng gin pomelo o kahit anong maipanghalo. Sa ganon klaseng inuman ka lang makarinig ng mga halo-halong kwento na may kwenta at wala. Madalas may mga nanghihiram ng tapang sa alak naghahanap ng away, may mga umuuwihi, may mga gumagaling mag-ingles, may umiiyak, may mga hindi kumikibo. Sa ganoong gawi ko natutunan ang ibig sabihin ng pakisamahan, dun din ako natutong maging plastik dahil na rin sa iba’t ibang tao ang nakakasama ko natural hindi mo sila magugustuhan lahat, kaya kesa mapatrobol sige Oo na lang ng Oo, tawa kahit inis ayos lang yan basta lasing. 

Sabagay hindi naman talaga ako mahilig sa trobol ako yung tipo ng tao na kapag makakakita ng pagkakataon na tumakbo eh tatakbo. Tangina lugi eh bakit ipapangsangkalan yung mukha ko kung alanganin? Gulang lang yan. Sabi nga ng isang kainuman nun na sa tundo raw pag wala kang gulang mamamatay ka ng dilat. Totoo yan di lang sa tondo. Sa lahat ng lugar, panahon at oras kung wala kang kahit konting gulang mapaglalaruan at magogoyo ka lang, madalas kang pusoy. Hindi ko naman sinasabing manlamang ka o mang-apak ka ng tao hindi gulang ang tawag dun "dugas" yon. 

Yung tinutukoy kong gulang eh yung pag-iisip na kapag alam mong agrabyado ka o walang matinong patutunguhan yung balak mong gawin wag na lang, mas mabuti pang magkandaihit sila sa katatawa at kakantyaw na duwakang ka kesa naman luwa ang bituka mo o sabog ang bao ng ulo mo. Kaya kung lasing ka at tingin mo matapang ka, manapak ka o di kaya matulog ka para hindi ka makaperhuwisyo ng kapitbahay. 

Marami akong kilalang ganyan, mga tapang dami malakas ang loob maghanap ng away kasi may kasama, mga manduduro, yun tipo na anlakas magmura, manindak tapos pag naunahan tatakbo din pala kung di niyo kayang pangatawanan wag nang magtapang-tapangan pag nagkasubuan na mahirap nang umatras. Maraming bagay akong natutunan sa kalye bagay na hindi maganda pero marami ding maganda na tumulong humubog sa akin bilang tao.

 Sa pagiging taong wala ako nagkaroon. Dahil sa kawalan ng pera, ng gelpren pala ako nagkaroon ng utak, pangarap at determinasyon. Itinulak ako ng kahirapan sa paglaban dito, dahil nga naman na ayoko nang maging ganun habambuhay nagpursige ako kahit sargo ang uhog ko sa pagmamakaawa na pag-aralin ako ulet, kahit masakit na ang kamay ko kakasulat ng putanginang promisory note, kahit na nung mga panahon na nag-aaral na ako ng mabuti ako biglang napahinto at nanganib bumalik sa pagiging pataygutom, laban pa din. Sa kabutihang palad nabigyan ako ng trabaho, na sa una eh nilutsa ko at biglaang umalis dahil sa tingin ko eh hindi para sa akin. Nagkaroon ako ng bagong trabaho, balik telepono pa din. Doon ko na napagpasiyahan na kailangan ko munang tulungan ang sarili ko maabot yung pangarap ko, kailangan ko pala ng pera para may tutuntungan ako kapag sinubukan ko ng abutin. Laban pa din. 

Sa ngayon nakilala ko yung isang parte ng sarili ko na mas pino at sopistikado pero hindi ko naman siya kinompronta naging magkaibigan kami dahil sa tingin ko matutulungan namin ang isa’t isa. Jepoy, Jeps, Jeff, John, Jan, Jan Freud Segismundo Gallon iisa, marami, marusing, malinis, Astig. 

"I wrote this entry way back 2006 just wanting to share it again"

Sa mga naniniwala maraming salamat…Sa mga hindi Tangina niyong lahat! 

Jeps 

Philippine Politics once and for all

Anak ng BOOGIE 2006 ko pa sinulat to sa "Friendster" applicable pa din? Nakalulunos nga naman...

Taboo

Matagal ko ding iniwasan na daanan ni pahapyaw itong paksa na tatalakayin ko ngayon. Siguro dahil na din sa ito ang madalas na pagmulan ng argumento ng mga tao at ng kung sinu-sinong miron sa mga kanto at paaralan. Pero hindi ko na matiis, hindi ko na mapigilan na magsalita dahil sa tingin ko sa kahit na maliit na paraan ay makakaimpluwensya ako. Politika, Relihiyon. Ilan lamang sa mga paksa na madalas ay parang gasgas na plaka na paulit-ulit mong maririnig na pinag-uusapan. Sa telebisyon, sa radyo, sa dyaryo, sa kanto, sa jeep, sa opisina kahit sa kubeta sandamukal na Pilipino ang nagpapalitan ng pala-palagay tungkol sa mga usaping binanggit ko kanina. Parliamentary ba o Democratic? Makakaliwa o kanan? Ang tama o ang dati? Administrasyon o Oposisyon? Kapuso o Kapamilya? Mga tanong na pilit sinasagot, nagbababakasakaling mabigyan ng lunas o panandaliang ginhawa sa mga pagod na utak. Bigyan daan natin ang isa’t kalahating bulaang propeta at pantas na magbigay ng pahayag at saloobin ukol sa mga usaping ito.

Politika ng mga galunggong at kamote.

Sawa ka na ba sa paulit-ulit na balita ng destabilisasyon sa TV, radyo, at pahayagan. Kung ako ang tatanungin oo matagal na. Simula pa nuong panahon na dilaw ang nanalong kulay sa pula umay na umay na ako sa mga ganitong klaseng usapin. Teka nga muna, maitanong ko lang paano mo nga ba idedeestablisa ang magulo na simula’t simula pa lang? Lahat sila gustong mamuno, lahat sila pinupulaan ang mali ng nakaupo. Bakit di na lang kaya silang lahat ang maupo? Ang saya nun lahat ng Pilipino may kanya-kanyang gobyerno. Yes! Anarchy! Astig! Kaso parang lalo yatang gugulo nun. Baka magpatayan silang lahat walang matirang tao sa Pilipinas, mga daga at ipis na lang ang magmo-mall, magpe-friendster at magii-starbucks. Yaks kadiri takot pa naman ako sa ipis.


 "Putanginang Glory yan dapat sa kanya palitan na masyadong pahirap sa tao" madalas kong marinig ngayon sa mga jeepney o taxi driver o sa kahit sinong inis sa gobyerno ngayon. Pero sino naman ang ipapalit niyo sa kanya, eh yung mga posibleng delegado eh berde at makapal din ang balat. Sa madaling sabi buwaya o magnanakaw din.


 Hindi niyo ako masisisi kung bakit wala akong tiwala sa mga taong nakaupo o may kapangyarihan dahil na din sa mga personal na karanasan at mga "Horror Stories" na narinig ko sa mga kaibigan (Diyoskopo parang The Grudge local version!). Wala na akong narinig sa kanila kundi mga linya sa moro-morong pinamagatang "Pangako Sayo", mga pasaring at patutsada sa kabilang partido, mga mungkahi na ika nga ni Bob Ong eh puro "Potential Energy". Parang binabayaran sila ng mamayan para magtarayan at magligawan sa mga opisina nila. Naalala ko tuloy yung mga pelikula nuon ni FPJ na kontrabida niya si Paquito Diaz sa mga linyang binibitawan nila ("Tandaan mo judge, kapag ang palay naging bigas! May bumayo!" tama ba yun?). 


Ultimo sa pinakamaliit na yunit ng gobyerno (barangay) may mga anomalya ding nangyayari. Kahit sa mga mamamayan may sabit din. Sa tingin ko hindi mo maituturing na gawi lang ang korupsiyon dito sa Pilipinas mas malalim pa doon. Kultura na natin ang manlamang para sa personal na kapakanan. Likas na oportunista ang Pinoy. Hindi ko nilalahat dahil malamang nasaktan ka sa binitawan ko pero karamihan sa atin minsan may mga ganoong pag-iisip, maski ako. Isang magandang halimbawa nito ay ang mga haka-hakang si Emilio Aguinaldo ang nagpahuli at nag-eskirol kay Andres Bonificio, "conflict of interest" daw ang dahilan kung bakit ibinenta ni Emil si Andy sa mga onaks noon. Maski yung mga katutubong tumulong kay Magellan ng sugurin niya ang mactan eh kapangyarihan din ang habol. Sige sabihin na natin na matagal na at wala ng "relevance" yung mga pangyayaring iyon. Fast forward tayo sa kasalukuyan, naitanong mo na ba kung bakit maraming mga magulang ang gustong pagpulisin ang kanilang mga anak? Inuulit ko hindi ko nilalahat, pero karamihan ang sagot diyan eh "Para protektado kami atsaka may pera dun eh". Pera? sa pagpupulis? Kalokohan alam niyo ba kung magkano lang ang sweldo ng pulis? Saan niya kukunin yung iba? Ayoko ng sagutin dahil alam niyo na ang sagot. Ibaling din natin sa mga magulang at tao na pangingibang bansa ang gusto, oo nakakatulong kayo sa dollar reserves ng bansa pero hindi niyo ba naisip na paano mo pagyayamanin ang bansa mo kung dagat ang pagitan ninyo? Oo nanduon na din ako sa paksang walang suportang matatangaap sa gobyerno pero marami ding ibang paraan. Sa madaling sabi madali tayong masilaw sa kinang ng ginto, at iniisip natin kung paano natin makukuha to ng madalian "easy money" ika nga. 


Mayroon nga akong kaibigan na gustong gusto na magtrabaho sa BIR dahil ayon sa kanya malaki daw ang kita doon, wag kayong magkakamali edukado at opinyonando itong taong ito pero dahil na din siguro sa hirap itinapon ang moralidad sa estero. Numero uno din siyang kalaban ng mga pulitiko na walang ginawa kundi magbutas ng bangko sa opisina, sabagay natauhan na yata siya ngayon pagkatapos ko siyang murahin mula ulo hanggang paa. Ang punto ko dito eh madalas nating punahin ang mga bakuran ng malalaking mansyon eh yung barong barong natin eh lintik din pala sa dami ng patay na daga at tae ng pusa. Teka bakit ba yung mga kalebel kong maliit ang tinitira ko akala ko ba tungkol to sa politika itong usapin na to, malamang yan ang tanong na tumatakbo sa isisp mo ngayon. Pero ang pulitika ay gobyerno at ang gobyerno ay binubuo ng namumuno at pinamumunuan. 


Huwag na tayong umasa na mababago pa yung mga tao sa itaas, dahil madalas ko ngang sabihin ang taong binaluktot na ng panahon eh mahirap nang ituwid. Magsimula na lang tayo sa pinakapundasyon ng gobyerno, ang pagiging mamamayan. Napanood ko yung patalastas ni Johnny Delgado na tumatalakay sa pagiging barumbado ng mamamayang pinoy, sa palagay ko tama siya. Tayo nga hindi natin masunod yung mga simpleng batas trapiko yun pa kayang mismong gumagawa ng batas. Marami akong nakikitang ganyan sa siyudad na pinapasukan ko sa trabaho. May mga nakakurbatang tumatawid kahit berde, may mga estudyante ng magandang paaralan na nagtatapon ng kalat sa dagat, kung magbibigay ako ng maraming halimbawa eh kulang ang isang malaking rolyo ng papel na galing pa sa pabrika. Bakit hindi natin ugaliing sumunod sa batas? Bakit kailangang mang-apak ng ibang tao para kumita? 


Kailangang nating baguhin natin itong mga bagay o gawi na ito para maging ehemplo at impluwensiya tayo sa ibang mamamayan. Malay niyo yung taong maiimpluwensiyahan mo eh anak pala ng pulitiko? Sa malamang at sigurado susunod din sila sa yapak ng mga magulang nila at baka madadala nila yung magandang ehemplo na nakita nila sa iyo. Kung minsan madalas nating isipin na "Sus ako lang naman ang gagawa nito wala namang makakapansin so hindi ito masama", sa dami niyo na nag-iisip na ganyan eh di marami din kayong magiging tarantado. Dito ngayon papasok ang madalas nating dahilan na "ginawa niya hindi siya nahuli gawin ko nga rin".


 Maliliit na bagay kung tutuusin pero ang produkto ng maliit ay magiging marami at kapakipakinabang. Iwasan na natin ang pag-iisip na pangmadalian, isaalang-alang natin ang panghabambuhay na buti. Sa mga maliliit na pagbabago natin maabot ang malawakang pag-unlad nang sa gayon na din ay makapagbigay sa mga susunod na lider ng bansa natin. Sa susunod na henerasyon man natin anihin, kahit papaano ay nakapagpunla na tayo bago dumating ang tag-ulan. Tandaan na ang mga prinsipyo mo ay mamamana din ng salinlahi mo. Hindi na sa pagmamartsa sa kalsada nakukuha ang pagbabago, matagal ko nang ibinaba ang kamao na nakaturo sa hangin, dahil hangin lang din sa sikmura and nakuha ko. Bagkus ibinukas ko na lang ang palad ko para makagawa ng kapakipakinabang na bagay na makakatulong sa pamilya ko at sa pamayanan. Imbes na militanteng sigaw, napalitan ng bulong ng pagtuturo at pagmumulat ang lumalabas sa bibig ko. Wala na tayo sa dekada 70. Wala nang diktador. Napalitan na lang ng halimaw na nagtetengang kawali at ignorante na nakatira sa loob ng utak natin. Tapusin na ang pulitika ng galunggong at kamote.

Praktikal at parehas.

Juan Galleon ng Tundo

Of man's fortitude and the indomitable spirit

How does life go on after a tragedy? How do you really cope the loss of something or someone? A decade worth of blood sweat and tears lost in just one tragic day? A picture of a perfect family now missing a Father, a Mother, both Parents, Sisters, Brothers or a family pet. A dream house now a faint reflection of a water-filled nightmare soiled with mud. After the recent typhoon the working Filipino man's way of life has endured yet another blow. How do we really start over?

I was channel surfing for a few days now to see how are we faring after the recent tragedy and I have seen people who continue to smile and some who try to swallow the tears of pain and suffering, sometimes even of hunger and cold. Though these people really do not know how to start their lives again or the answers to the questions i have posted above, I can see a glimmer, a faint shine of a spirit that never falters amidst all that has happened. It may be as simple as conjuring up the courage to bury a parent or in some cases their own children. There is no greater pain than to see a parent accompanying their sons or daughters to the last refuge, but it is one act of great valor to see it to the end. There are some who has not yet figured out how they will continue to survive but has decided to continue no matter what's yet to come and with no certainty of how they can live by the day.

I first heard of the concept of the indomitable spirit from the late Sen. Benigno Aquino Jr. when i was doing me personal research on who he really was. In most of his speeches he refers to a spirit that never dies a passion and a penchant to fight for what is righteous and standing up after experiencing a life threatening blow and it burned deep in my mind. It best describes an underlying trait a Filipino has, which i thought did not exist or only exists inside heroes. But these ordinary people proved to me that we are capable of possesing that spirit. It inspired me to have one of my own and try to use it to be involved.

Truth is i was once "fashionably aware" as most of us are. There are some of us who express an air of charity and righteousness just to show that we are "In" with the times. Being really "involved" takes a great deal of effort from someone, you must feel what these people feel and try to invoke your real human nature. Not that of self-destruction nor self-preservation but that of brotherhood and kinship.

Those people whom i mentioned may have the spirit but the flame may fan out if the body endures too much. They need us or at least some help from us to get them through the day. Man's fortitude can only do so much but hunger and sadness can take it's toll. What can we really do? What can we really give?

Those are questions you will have to find answers for yourself...

(Xinhua/AFP Photo)

Panimula

Lahat ng bagay ay may simula....

Owenungayon?!?

Ang mga kaisipang nailalathala sa pahinang mga ito ay pawang produkto ng nanggagalaiting malibog na kaisipan ng isang pangkaraniwang mamamayan ng mayamang bansang pilipinas. Maaring minsan ay hindi mo magustuhan ang mababasa mo dito, ngunit iyong ipagsaalang-alang na ito ay pawang pananaw lamang. Para sa mga dayuhan na maliligaw "Tangnanyo, di ko ginagalaw yung credit card niyo mga ungas" (read: Local expression of endearment) may mga pagkakataon na ako ay manghihiram ng wikang ingles sa aking mga paghahayag kaya't darating din ang oras niyo (mga ulol). Sa kasalukuyan inyo munang pagkasyahan ang aking pagbati na maihahalintulad sa unang patak ng pawis na nahulog sa kaunaunahang masa ng pandesal na isasalang sa naguumigting na init ng pugon. Samahan mo ako kaibigan na dutdutin ang tighyawat na nagmumura sa mukha ng lipunan, subukan nating tungkabin ang langib na tumatakip sa sugat na nagnanaknak sa kabulukan. Hayaan niyong kantutin ng aking mga salita ang inyong kaisipan. Buhayin ang iyong libog sa karunungan.

Sa mga naniniwala maraming salamat, at para naman sa mga hindi isang malutong na PUTANGINANYONG lahat!


Do not just scratch the surface, satisfy your curiosity...

Come on lift the barrel!

Juan Gallon